Pompoenen

Het leek me zo leuk om met halloween een grote oranje pompoen te hebben staan. En een grote schaal met kleine verschillende pompoenen staat ook heel decoratief in de herfst en winter. Als je dit wilt moet je vroeg in het jaar beginnen. De zaadjes worden eerst in de kas ontkiemd, dit is al ergens in april. Als het kleine plantjes zijn dan kan je ze uitzetten in de volle grond. Een pompoenplant neemt aardig wat ruimte in met zijn lange slierten. Dus een flinke lap grond is wel noodzakelijk. Ik weet nog dat onze overburen in Zwijndrecht ook een keer kwistig met zaadjes van pompoenen in het rond hadden gestrooid met het gevolg dat hun hele tuin helemaal overwoekerd werd met de lange tentakels van de plant. We hebben nog lege plekken onder de olijfbomen en aangezien de olijven pas in januari worden geplukt kunnen nu daar wel de pompoenen in alle rust groeien. Heel de zomer hebben we ze verwend met een plons water maar erg veel vruchten komen er niet aan. Ergens in augustus zien de planten er erg armetierig uit, de blaadjes worden dor door de zon. De paar pompoenen die er aan zitten groeien ook niet erg hard. En tegen de tijd dat het halloween is zit er geen pompoen aan die maar enigszins de grootte heeft van een hoofd. Natuurlijk kan ik in de winkel een grote oranje kopen maar het is juist zo leuk om ze zelf te kweken. Helaas, dit jaar zijn de pompoenen mislukt op een paar kleine decoratieve na. Volgend jaar weer proberen!

Afdakje

Als je denkt dat we ooit klaar zijn met klussen dat heb je het mis. Er zijn altijd wel dingen om te doen. Sommige dingen moeten en andere dingen willen we. Zo ook een afdakje boven de woonkamerdeur. Echt noodzakelijk is het niet, maar het houdt wel de regen van de voordeur weg en we vinden het ook leuk staan. Eerst een houten frame tegen de muur bevestigen en daarna een dakje maken. Er zijn verschillende mogelijkheden om het te bedekken. Wij kiezen voor dakpannen omdat het in stijl is met de rest van de afdakjes en overkappingen. Het enige nadeel van dakpannen is dat het nogal een gewicht heeft. Eerst van die terracotta broodjes, dan een laag cement en dan nog met cement de dakpannen vastzetten. De vraag is of het houten frame zo’n gewicht wel houdt en of de schroeven waarmee dat frame aan de muur zit wel zo blijft zitten. Om het wat lichter te maken gebruiken we de terracotta broodjes niet, dat scheelt al een paar kilo. Er moet natuurlijk wel een ondergrond voor de dakpannen komen. We kopen een rol bamboe en bevestigen dat als eerste. Daarna een laag cement op de bamboe. Als dat hard is kunnen de dakpannen erop gemetseld worden. Een likje latex over het grijze cement en het afdakje is klaar. Nu maar hopen dat het toch niet te zwaar is geworden en straks naar beneden komt zeilen.

Dakgoot

Oude huizen hier hebben vaak geen dakgoot. Waarschijnlijk regende het vroeger nooit. Maar nu kan het toch behoorlijk gieten en dan is een dakgoot toch eigenlijk wel noodzakelijk. In het begin hebben we meteen een dakgoot aan het einde van het dakterras bevestigd omdat anders het terras van onze gastenkamer Adelfa daaronder een lading water krijgt. Maar verder dan die paar meter zijn we nooit gegaan. Als je een dakgoot gaat aanleggen krijg je altijd meteen de vraag: wat voor soort materiaal. De buurman raadde ons meteen kunststof af want dat trekt door de zon helemaal krom. Die van hem is al zo krom dat het water overal tussendoor lekt. Zelf vinden wij een dakgoot op een oude cortijo helemaal niet passen maar als er dan toch eentje moet komen dan eentje die niet opvalt. En dan kom je toch uit op de kleur wit. En wit is dan toch kunststof. Bij de bouwmarkt valt het ons meteen al op dat het heel slap materiaal is en dat is zeker niet bestendig tegen de enorme UV straling en hitte. En dan komen we bij een winkel terecht die degelijk materiaal aan projecten en aannemers verkoopt. De dakgoten die zij verkopen zijn van goede kwaliteit maar natuurlijk hangt daar een ander prijskaartje aan. We besluiten toch voor kwaliteit te gaan en zijn nu bezig het hele huis van dakgoten te voorzien. Achter de bijkeuken en de achterkant van het gastengedeelte is klaar. We plaatsen hier en daar ook nog een watercontainer zodat we wat van het regenwater kunnen opvangen en bewaren om de plantjes water te geven. Zo, nu nog 30 meter te gaan.

Nieuwe tolweg geopend

De nieuwe tolweg wordt morgen opengesteld, staat er in de krant van donderdag. Aangezien we toch naar de kust gaan kunnen we het meteen uitproberen. De nieuwe weg, de AP-46, begint op de A45 ter hoogte van het dorpje Villanueva de Caucho en gaat dan dwars door de bergen heen schuin richting Benalmádena. De ideale weg voor onze gasten om snel naar het vliegveld te gaan. Wij sorteren netjes voor om de nieuwe weg uit te proberen maar vlak voor de afslag staat er een mannetje te zwaaien en te wijzen dat de weg nog niet open is. Huh? Het is toch vrijdag? Weer typisch Spaans natuurlijk. Helaas, we moeten nog gewoon de A45 nemen en via de ringweg van Malaga door naar Torremolinos en dan naar Benalmádena. Op de terugweg gaan we het weer proberen, tenslotte is het dan al bijna avond. En ja hoor, de nieuwe tolweg is open. De weg laat de drukte van de voorsteden van Malaga én Malaga zelf, langs de kust liggen en gaat schuin naar boven, richting Antequera. Het ziet er allemaal netjes uit, op sommige stukken zelfs 5 baans, of zeg je dan 10 baans. De vangrails blinken je tegemoet, in de bochten zitten ledjes in het asfalt en hier en daar een verdwaalde lantaarnpaal. De bergwanden zijn verstevigd met enorme rotsblokken. Het traject van 24,5 kilometer heeft 6 tunnels en 17 viaducten. Dit alles heeft zo’n slordige 370 miljoen euro gekost en dat moet via tol weer terug in de kas komen. Op het eind van de weg zijn de tolhuisjes. Als we het raampje naar beneden draaien legt een lachende tolbediende uit dat we vandaag gratis over de tolweg mochten en hij zei het op een manier alsof hij persoonlijk voor ons de tol had betaald. Nou, we bedanken hem hartelijk. Wij zijn zeer te spreken over deze nieuwe weg en zullen het best vaak gaan gebruiken want dit is de kortste en snelste manier om naar het vliegveld en ook naar mijn vader te gaan. Op dit moment is de afslag naar het vliegveld vanaf deze weg nog niet open maar zo gauw dat wel is maken we voor onze gasten een nieuwe routebeschrijving.

Museum in Rute

Het eerst volgende stadje bij ons vandaan is Rute, zo’n 20 minuten rijden. Het plaatsje zelf ziet er niet echt aantrekkelijk uit maar het heeft toch wel wat leuke bezienswaardigheden. Een daarvan is Museo del Jamon. Natuurlijk kom je binnen via de slagerij. Als wij te kennen geven dat we graag het museum er achter willen zien, wordt het licht voor ons aan gedaan. Alles wat te maken heeft met de bereiding van ham staat mooi uitgestald. 

Tegenover het hammuseum zit een anijsmuseum. Ook hier is duidelijk te zien dat de familie trots is op hun product. Alles wat met de familie te maken heeft staat uitgestald in de vele vitrines. Er naast zit ook de destilleerderij waar ze de anijslikeur maken. Kom proeven, wordt er naar ons geroepen. Nou, als er één drankje is wat ik niet lust dan is het een anijsdrankje. De gratis aangeboden ouzo bij de Griek krijg ik ook nooit door mijn keel. Maar goed. We gaan gewoon proeven. Je weet nooit. Voor ons staat een grote kast met een enorme hoeveelheid verschillende soorten anijsdrankjes. Welke wil je proeven? Ik zie aardbeien, chocola, kersen, koffie en nog veel meer. Ik wil ze wel allemaal proeven. Maar na een paar geproefd te hebben laat ik dat uit mijn hoofd want de alcohol stijgt naar mijn hoofd. Natuurlijk willen we een fles mee naar huis nemen maar de keus is moeilijk. De verschillende smaakjes zijn heerlijk. Je moet het goed gekoeld drinken. En die vieze anijssmaak is nergens te bekennen. Enthousiast vertellen we de man, die ons geduldig weer een nieuw glaasje inschenkt, dat hij deze drankjes in Nederland moet gaan verkopen. Hij kijkt ons een beetje sceptisch aan. Nee, zegt hij lachend, het is niet eens in heel Spanje te koop, alleen in Andalusië. We kunnen het gewoon niet geloven. Zulke drankjes zouden toch over de hele wereld verkopen? Nou, misschien moeten we het een andere keer met deze man over exporteren hebben, als hij over zijn bescheidenheid heen is. 

Douche

De badkamer van onze gastenkamer Olivo op de bovenste etage is later aangelegd. Er moest op de verdieping een afvoer komen voor het toilet en de douche. Direct een pijp naar beneden aanleggen is niet mogelijk want dan komt die midden in de onder gelegen comedor uit. Ze hebben daarom afvoerpijpen in een bocht van 90 graden in het enigszins verlaagde plafond van de comedor gemaakt. Plus nog dat de afvoerpijpen hier in Spanje een kleine diameter hebben zorgt ervoor dat het water van de douche niet meteen wegstroomt. Niets aan de hand als je je even afspoelt. Maar als je lang onder de douche staat dan ontstaat er een waterballet. Sommige gasten houden ervan om lekker lang onder de douche te staan en dan kunnen wij achteraf met de dweil door de kamer. Nu komt daar een einde aan want het doucheplateau wordt verlengd en er komt een hogere drempel voor. Gelukkig hebben we in de garage nog wat extra douchetegeltjes liggen. Een kwakje cement onderin, tegeltjes erop lijmen, tegeltjes voegen en klaar is de douche. Zo, nu hoeft er niet meer gedweild te worden.

Tetería

De eerste tetería die ik ooit ontdekte was in de stad Córdoba. Inmiddels ben ik er achter dat ze in elke grote stad te vinden zijn. Voor degene die zich afvragen wat in hemelsnaam een tetería is volgt een korte uitleg. De tetería is een theehuis, eigenlijk de tegenhanger van de cafetaria waar koffie gedronken wordt. In een tetería drinkt men allerlei soorten thee: rode, groene, zwarte, witte en dan nog de verschillende smaken zoals vanille met chocolade of aardbeien met munt. Daar past dan ook een zoet gebakje bij of een gevuld flensje. De inrichting is geheel in Marokkaanse stijl. De ene nog uitbundiger dan de andere. Sommige serveren ook nog wat Marokkaanse hapjes of soms zelfs hele maaltijden. Op de tafels staat altijd een waterpijp. Ook daarvoor zijn verschillende smaken pijptabak te krijgen. In Spanje mag in de horeca binnen niet gerookt worden dus ik begrijp niet waarom de waterpijpen dan wel mogen. Maar afijn, ze zien er in ieder geval heel leuk uit. Als je in Granada door de calle Calderería Neuva loopt dan zitten er wel 10 tetería’s op een rijtje. Een keertje zijn we bij Las Cuevas naar binnen geweest. Wat we daar in de kelder aantroffen was wel heel bijzonder. De meeste tetería’s hebben wel gekleurde kussentjes en een paar kleden. Maar hier was de hele ruimte gevuld met spulletjes die je in al die Marokkaanse winkeltjes kan kopen. De een zal het kitsch vinden en de ander prachtig. Ik behoor in ieder geval tot de laatste categorie. Je waant je even in een andere wereld.