Lucena

Sommige plaatsen daar ga je heen met een bepaald doel en voor de rest kom je daar niet. Lucena is zo´n plaats. Het ligt iets van 25 kilometer bij ons vandaan. De weg er naar toe is prachtig. Het eerste stuk gaat langs het stuwmeer van Iznájar en daarna slingert het door kleine dorpjes heen. Maar als je de stad nadert dan ziet het er niet aantrekkelijk uit. Veel leegstaande gebouwen, ooit meubelzaken geweest maar door de crisis allemaal failliet. Sommige verlaten fabrieken hebben ze afgebroken en zijn ze begonnen aan een woonwijk. Hier leggen ze eerst de infrastructuur aan en dan pas bouwen ze de huizen. Je ziet dan een stratenblok compleet met stoep en lantaarnpalen, echter geen huis te bekennen, dat doen ze later pas. In Nederland is dat vaak andersom. Ik kan me nog herinneren toen we in Capelle a/d Ijssel een nieuwbouwhuis kochten, daar hebben we de eerste maanden door de modder naar ons huis moeten baggeren omdat er geen straat en stoep was.  Maar ook de nieuwbouw hier ligt helemaal stil door de crisis. Als we deze trieste aanblik achterons laten gaan we meestal via de ringweg naar een grote winkelcentrum waar van alles te krijgen is. Nu besluiten we om eens het centrum in te gaan. De borden geven casco histórico aan, dat betekent dat er toch iets van oude gebouwen moeten staan. Na de auto in een parkeergarage weg gemoffeld te hebben volgen we de borden Oficina de Turismo. Hoe we ook draaien om de plek waar het zou moeten zitten, geen oficina te vinden. De straat ervoor is ook helemaal opgebroken. Nou ja, gelukkig hebben we een plattegrondje, ooit eens van een van onze gasten gehad. Wat krijgen we eigenlijk veel van onze gasten! En met dat in onze hand bezoeken we een aantal historische gebouwen. De kerken zijn altijd het spannendst, je weet namelijk nooit wat je achter het gordijn te zien krijgt. En zo ook als we de Parroquia de San Mateo binnenlopen. Prachtig!

Vol enthousiasme wandelen we naar nog een paar iglesias. Helaas, daar zijn de deuren dicht en kunnen we niet binnen gluren. O daar, de deur van de Convento de los Frailes staat open. We lopen de lange gangen door en plots staan daar een paar verbaasde paters voor onze neus. Waar gaan jullie naar toe, wordt er aan ons gevraagd. Ehh....dit mooie gebouw aan de binnenkant bekijken, antwoorden we. Lachend wordt ons duidelijk gemaakt dat dit niet de bedoeling is tenzij we tot het klooster willen toetreden. Jammer, het beetje wat we gezien hebben was al mooi maar de rest krijgen we niet te zien. Na een ochtend rond geslenterd te hebben besluiten we huiswaarts te keren. Nog voordat we de parkeergarage in duiken hangt er een grote poster met de vraag of al het Palacio Condes de Santa Ana hebben bezocht. De foto erbij doet ons omdraaien en op zoek gaan daar naar. Weer een open deur. Voorzichtig lopen we naar binnen, na ons vorige avontuur zijn we wat terughoudender geworden. Een vriendelijke dame vraagt of we een rondleiding willen. Dat willen we wel. Ze vertelt enthousiast over de geschiedenis en de restauratie van het gebouw. De entree met trap heeft een prachtig plafond.

Maar naarmate we verder lopen zien we alleen maar grote lege witte muren. Ze legt uit dat het gebouw nu gebruikt wordt voor het houden van expositie´s maar dat er op dit moment niets is, pas in september is er weer een nieuwe expositie.  Maar dat er nu geen schilderij te zien is daar trekt ze zich niets van aan. Ze sjouwt met ons het hele gebouw door langs alle lege witte muren. Als we even wat later weer buiten staan moeten we toch wel lachen om deze bijzondere rondleiding.  Al met al een leuk stadje dat best het bezichtigen waard is.