Alcalá la Real

Op het internet vind je prachtige foto´s van Alcalá la Real en met name van het kasteel dat hoog boven de stad uittoornt. Nu kan ik gewoon zo´n foto downloaden en er een verhaaltje bijschrijven wat ik uit de reisgidsen haal, maar daar vind ik niks aan. Ik wil het in het echt zien! En bovendien kan je de gasten beter informeren als je er zelf geweest bent. Nadat we het ontbijt van onze gasten hebben opgeruimd gaan we op pad. We kiezen voor een mooie route tussendoor via Priego de Córdoba. Het eerste deel is een prachtige kronkelige weg door de olijfgaarden maar opschieten doet het niet. Na Priego ligt er een splinternieuwe weg die lijkt alsof die alleen voor ons is aangelegd want er is geen auto te bekennen, dat schiet een stuk sneller op. Als we in totaal 70 kilometer hebben gereden en 75 minuten verder zijn, naderen we Alcalá la Real. Het eerste wat je ziet is inderdaad het kasteel. Hoog en droog staat het Fortaleza de la Mota. Hoe je er precies moet komen is altijd weer even zoeken hier in Spanje. Ze beginnen met een bordje maar wat straten verder is opeens het bordje verdwenen. In dit geval hebben ze een straat in het centrum afgesloten en tja dan is het zoeken naar de bordjes met Fortaleza erop. Na een paar rondjes rond het grote plein in het midden van het stadje vinden we de weg naar de top. Onze klok geeft aan dat het 1 uur is en dat betekent dat we nog een uur hebben voordat de siësta om 2 uur begint. Opschieten dan maar. Het mannetje van het informatiecentrum geeft alle uitleg en duwt een audio guide en een plattegrondje in onze handen. Om 2 uur begint de film in de kerk, roept hij nog naar ons als we naar buiten stappen. Hè, 2 uur? Hoe laat gaan de poorten dan dicht? In de zomermaanden gaan ze tussen de middag niet dicht, het blijft open tot 7 uur in de avond. Goh, we zijn helemaal verrast, komt niet vaak voor dat iets open blijft. We zijn wel blij want nu kunnen we in een lagere versnelling verder. En lager wordt het inderdaad want de weg loopt heel steil omhoog en de gladde keitjes zorgen ervoor dat van elke stap die je zet je minstens weer de helft naar beneden glijdt. Zal wel aan mijn schoenen liggen, denk ik dan als er een bruidspaar ons inhaalt. Boven aan gekomen worden we beloond met een prachtig uitzicht over de omgeving. 

Helaas staan er om het kasteel en de opgravingen een heleboel bouwmaterialen. Eigenlijk is dat helemaal niet helaas want het is juist goed dat zulke bouwwerken worden opgeknapt en bewaard voor het nageslacht maar op de foto staat het natuurlijk niet zo leuk. Ze hebben ervoor gekozen alle het nieuwe werk ook gewoon nieuw uit te laten zien. Je kan dus goed het verschil zien tussen wat er nog stond en wat er later is aangebouwd. Terwijl er een dame in Queens English in onze oren tettert vervolgen wij onze weg door het kasteel met bijgebouwen welke dateert uit de 13^de eeuw. 

Daarna nemen we een kijkje in La Iglesia Mayor Abacial waar een film wordt getoond over de geschiedenis van het fort. Ook vinden we er een maquette waar je goed kan zien hoe het er vroeger uitgezien moet hebben. Na afloop dalen we neer in het plaatsje zelf om een hapje te eten. We lopen nog het archeologisch museum in om alle voorwerpen die ze bij het kasteel hebben gevonden te bekijken en gaan daarna richting huis. Weer iets om in onze informatiemap te schrijven.

Museo Usos y Costumbres

Wisten jullie dat hartje Málaga een museum verbergt achter Calle Marqués de Larios? In de Pasillo de Santa Isabel staat een prachtig gebouw uit de 17^e eeuw. Zodra je daar de binnenpatio oploopt doven alle stadsgeluiden en kom je in een oase van rust.De verschillende kamers, verdeeld over 2 etages, laten diverse ambachten zien uit vervlogen tijden. Elke kamer heeft een ander onderwerp, zoals smederij, visserij, bodega, bakkerij, drukkerij, landbouw. Het is niet groot maar wel leuk om te zien. Entree kost 2 euro. Voor meer informatie: www.museoartespopulares.com

Informatiemap

Wat ooit begon als een mapje met 6 pagina´s waarin de dorpen om ons heen beschreven staan is inmiddels uitgegroeid tot 2 mappen met meer dan 80 pagina´s aan informatie. In het begin dachten we nog dat we gasten zouden krijgen die hier 2 dagen verblijven en dan weer door trekken naar het volgende logeeradres. Daarom ben ik gestart met een informatiemap waarin uiteraard ons eigen dorp Iznájar voor komt maar ook de directe omgeving. Inmiddels zijn we er achter gekomen dat de meeste van onze gasten hier hun hele vakantie doorbrengen, variërend van 7 dagen tot 14 dagen. Tja, en dan willen ze natuurlijk meer zien dan alleen in die 6 pagina´s beschreven staat. Elk jaar komt er wel iets bij, een stad of dorp, een natuurgebied, een attractie. Naarmate wij zelf meer ondernemen groeit de map. Gelukkig zijn er ook gasten die, als ze ergens heen gaan, voor ons informatiefolders meenemen zodat wij dat weer met anderen kunnen delen. De map is ingedeeld op afstand, te beginnen met het dichtst bij, zo kunnen gasten bepalen hoever ze die dag willen rijden. Vandaag heb ik de map helemaal up to date gemaakt en het is bijna een volwaardige reisgids geworden, compleet met plattegronden. Er staan ook wat suggesties voor autotrips in en ook een paar fiets- en wandelroutes. En bij alles staan wel wat persoonlijke tips. Dat dit gewaardeerd wordt door onze gasten blijkt wel uit het feit dat de map er altijd flink gelezen uit ziet. En dat wij ook van die map profiteren blijkt uit het aantal gasten dat nog een keer terugkomt omdat ze graag de rest, wat in de map staat, ook nog willen bekijken. Dus, voorlopig ga ik door met ontdekken, verzamelen en schrijven.

Festival de los Patios Córdobeses

Vorig jaar zijn we ook geweest en aangezien dat goed bevallen is doen we het dit jaar weer. Waar we verkeerd zijn gereden weten we niet meer maar we komen niet uit bij de parkeerplaats waar we altijd parkeren. We komen aan de andere kant van de Guadalquivir uit vlakbij de Puente Romano. We zetten de auto neer, zoeken nog naar een betaalautomaat maar vinden die niet.  Dan wandelen we over de brug zo het historisch centrum in. Langs de Mezquita is altijd druk, busladingen met mensen lopen daar achter een dametje met parasol of stok aan. We stappen door de Joodse wijk richting het moderne centrum. We drinken een café Americano op de Plaza de las Tendillas en gaan dan eerst op zoek naar een olijfwinkel. Ergens moet er een Tienda del Olivo zijn met hele lekkere olijfolie. Ik heb het adres opgezocht maar ben vergeten het mee te nemen. Volgens mij is het iets van Calle San Fran... of zo. Ach, als we langs de winkeltjes lopen vinden we het vanzelf wel. Maar Córdoba is groter dan we denken en rondom het plein zijn wel heel veel winkels. We proberen het nog te vragen aan voorbijgangers maar zo gauw je olijfolie zegt dan wijzen ze overal om zich heen want elke zaak verkoopt dat wel. Dat is niet wat we zoeken. Dan worden we verwezen naar een straat waar een winkel San Francisco heet. We stappen naar binnen en belanden in een bakkerij waar ze overigens wel heerlijke koekjes gemaakt met olijfolie verkopen. We geven het op, moeten we maar nog een keertje terug en dan met het adres. We besluiten meteen om in die omgeving waar we nu toch al zijn een paar patio´s te gaan bekijken. Tenslotte zijn we daarvoor naar Córdoba gegaan. 

In totaal zijn er zo´n 50 patio´s die meedoen. Je herkent ze aan 2 grote planten in een rode pot die bij de entree staan. Je kunt ook een plattegrondje bij de VVV halen waar 3 verschillende route´s staan uit gestippeld. Het lukt je nooit om ze alle 50 te bekijken maar een stuk of 15 is wel te doen. De ene is mooier en uitbundiger dan de andere. Je hebt kleine en soms ook hele grote patio´s waar ook muziekoptredens gehouden worden. Natuurlijk ben je nooit de enige die gaat kijken dus een beetje geduld moet je wel hebben om foto´s te kunnen maken zonder onbekenden in je lens. Ondanks ons plattegrondje zijn sommige patio´s toch nog moeilijk te vinden maar er is altijd wel een behulpzame Spanjaard die je de weg wijst of zelfs met je meeloopt. Omdat we er toevallig lopen bezoeken we ook Palacio de los Marqueses de Viana, het paleis heeft 13 patio´s elk met een ander thema, alleen doen deze niet mee met de wedstrijd mooiste patio want daar doen alleen particuliere patio´s aan mee. Net als onze maag begint te rammelen belanden we bij de patio van Bodegas de Sociedad Plateros. Wat een toeval! Hier kunnen we meteen een hapje en drankje nuttigen. Hierna slenteren we rustig richting brug. Onderweg kom ik opeens in een souvenirswinkeltje terecht, hoe kom ik daar nou verzeild?!  En laten ze daar nu hele leuke tegeltjes hebben. Ik neem er eentje mee waar het hele verhaal van: hoe maak je olijfolie op afgebeeld staat. Dit komt dan in de comedor te hangen zodat onze gasten kunnen zien hoe de olijf van de boom in olie vorm in de fles komt.

Museo Automovilístico de Málaga

Wat kan je op een regenachtige dag in Andalusië doen? Naar een museum!  We kiezen voor de automobielmuseum in Malaga. Het ligt in de stad bij de haven en is gevestigd in de oude tabaksfabriek uit 1927. Voor de deur een grote parkeerplaats waar je gratis kan staan. De entree kost € 6,50 tenzij je inwoner van Málaga bent dan krijg je korting. Op een oppervlakte van 6000 m2 vind je meer dan 90 modellen vanaf 1898 tot heden met verschillende merken zoals Hispao, Bugatti, Delage, Packard, Auburn, Rolls Royce, Bentley, Jaguar, Aston Martin, Mercedes, Ferrari en nog veel meer. Sommige auto´s zijn met een bepaald doel gemaakt. Neem nou de Delage uit 1912 met een zitje achter, speciaal voor je schoonmoeder. Of deze Helicron uit 1932, een prototype met een vliegtuigmotor. 

Een Packard uit 1939 met kogelvrij glas voor President Roosevelt. Behalve auto´s is er ook kunst te vinden. Een collectie  "vintage" mode en hoeden: Balenciaga, Schiaparelli, Givenchy, Balmain, Oleg Cassini, Dior, Chanel. En van verschillende auto-onderdelen zijn ware kunstwerken gemaakt. Een rondje langs alle auto´s neemt ongeveer 2 uur in beslag. Elke zondag wordt er een rondje door het museum met een aantal auto´s gereden. Dat vroeger de auto´s geen stuurbekrachting en een grote draaicirkel hebben dat kunnen we ter plekke mee maken want de auto die een rondje rijdt pakt in de bocht een betonnen pilaar mee. Zonde, nu zit er een deuk in de bumper van de Peugeot uit 1938. Al met al een leuk museum wat ook zeker kinderen zal aanspreken.

Water

Als je in de nacht met je mond open snurkt dan krijg je een droge keel. In je onderbroek in het donker naar de keuken om wat drinken te halen. En dan......stap met je blote voeten in een kleddernatte keuken. Nou, meteen goed wakker! Als het licht aan gaat zien we dat de vloer bedekt is met een laagje water. Waar komt dat vandaan? Dweil pakken, de water hoofdkraan dichtdraaien en alles droog maken. Terug naar bed. Na een uurtje toch weer even kijken. Weer de keukenvloer onder water. Weer dweilen en daarna terug naar bed. Na een uur er weer uit want straks loopt het water de woonkamer in. Dit proces herhaalt zich totdat het licht wordt. Het is een raadsel! Als we lekkage hebben dan moet toch het water stoppen als de hoofdkraan dicht is. We gaan buiten op onderzoek uit. Vlak achter ons huis horen we water stromen. Het geluid komt onder het betonnen vloertje achter de keuken vandaan. We halen opgelucht adem. De keukenvloer hoeft er niet uitgedrild te worden, de muren hoeven niet opengebroken te worden om het lek te gaan zoeken. En het is ook niet ons probleem maar het probleem van het waterbedrijf want het is de leiding buiten. Gauw bellen! Voor Spaanse begrippen staan de watermannen snel voor de deur. We leggen uit dat het dweilen is met de kraan open.  Er komt een aggregaat uit de auto en een grote drilboor. Binnen no time ligt het betonnen vloertje eruit. En ja hoor, daar zit het lek. Het lijkt wel een fontein zo spuit het water eruit. Nieuwe koppelstuk erop en over is het waterballet. Pfff, nu alles laten drogen. Wel één voordeel: alle keukenkastjes zijn weer helemaal schoon gespoeld!

Een kapot gedrilde achtergang is natuurlijk ook niks en daarom willen we meteen aan de slag om het dicht te maken. Nee, nee, schud het watermannetje als hij ziet wat we willen doen. WIJ maken het gat dicht maar niet deze week, we komen volgende week terug met wat cement, legt hij uit. Wij zijn wat sceptisch, komen ze echt terug? Zitten we niet weken met een gat waar, als het regent, water in spoelt en dan ook weer in onze keuken terecht komt? Het watermannetje ziet de ongeloof in onze ogen en verzekert ons dat ze echt terug komen. Ja, jullie geloven het niet, en wij eerlijk gezegd ook niet totdat het echt gebeurde. Na een week heeft het waterbedrijf een laag cement op ons gat gestort. En alles ziet er weer uit  zoals het was. Is dit nu de normale gang van zaken? We kunnen ons niet herinneren dat toen zoiets bij de buurman gebeurde ze ook zijn cement hebben dicht gemaakt. Of is dit extra service omdat het watermannetje samen met Rob op de sportschool zit?

Spaanse logica

Spaanse logica zijn 2 woorden die eigenlijk niet aan elkaar te koppelen zijn. Je hebt logica en je hebt Spaans maar bij elkaar kan niet. Het nu volgende verhaal is misschien een beetje verwarrend maar ik kan het niet duidelijker vertellen omdat het nu eenmaal op z´n Spaans verloopt.

Ooit eens, nog voordat we dit huis kochten, werd ons verteld dat de weg, die voor onze deur loopt, verhard gaat worden. De kosten hiervan zullen verdeeld gaan worden tussen de gemeente, de Junta de Andalucía en de bewoners. Elk huis levert een bijdrage van ongeveer € 1500,00. Iedereen was bereid mee te betalen. Maar....er gebeurde jaren helemaal niets.En dan op een dag verschijnt er een grote schuiver die de weg glad gaat maken, daarna komt er een wals die alles aanstampt. Opeens verschijnt er een graafmachine die een geul langs de weg gaat graven en alle aarde die daaruit komt wordt midden op de pas gewalste weg gedaan. Huh? Eerst glad strijken en daarna weer hobbelig maken? Wat blijkt: net op het moment dat de wegmannen aan de slag gaan komen ook de watermannen tot de conclusie dat de waterleidingen vernieuwd moeten worden. Na 2 weken leidingen vernieuwen en de geulen weer dichtgooien zijn ze weg en komen de wegmannetjes terug. Er wordt weer opnieuw gewalst want de weg is door het graven weer hobbelig geworden. Daarna wordt er een fijne witte grind gestort, vervolgens de wals erover. Dan wordt er weer een laag witte grind gelegd. Weer de wals erover. Dan wat fijne rode grind, vervolgens de wals erover. Dan een sproeiwagen met water erover, vervolgens weer de wals en dan herhaalt de rode laag zich nog 2 keer en de sproeiwagen ook nog 2 keer. Deze klus wordt door 2 mensen gedaan. Eentje die met de vrachtwagen grind heen en weer rijdt en eentje die of met de schuiver of met de wals rijdt. Dat betekent dat wanneer de één met de grindwagen onderweg is om een nieuwe lading te halen de ander rustig zijn sigaretje rookt, zijn bammetjes opeet, een dutje doet, een telefoontje pleegt........Onnodig te vermelden dat dit zo al 5 weken in beslag neemt. Ondertussen is de weg 50 cm verhoogd met het gevolg dat onze Spaanse buren nu niet meer hun garage met de auto in kunnen, zo steil is dat geworden. En welke weg hebben ze nu gedaan? Vanaf de brievenbussen bovenaan door naar de rivier en dan linksaf tot en met het eerste huis. Bij huis nummer 2 stoppen ze bij de witte laag en niet de rode lagen erna. Huis nummer 3 en 4 krijgen helemaal niets. En wij? Wij en onze buren naast ons krijgen ook niets want ze hebben vanaf de rivier de weg naar rechts, dat is naar ons toe, alleen een beetje witte grind gestort tot onze buren, niet tot en met. We hebben nog een paar keer gevraagd waarom niet de hele weg wordt gedaan maar dan worden er alleen schoudertjes opgehaald. Wij hebben hier met alle buren regelmatig met verbazing naar gekeken maar niemand begrijpt het. En wie betaald voor deze grap? Nee, niet de gemeente. Nee, ook niet de Junta. Op een groot bord staat met koeieletters: De EU!! Je kan je hier druk om maken maar dat helpt niet. We zijn nog gaan vragen bij de Ayuntamiento maar ook daar gaan de schoudertjes omhoog. En dat niet de hele weg is gedaan, ach.......en dat maar 2 huizen nu een gladde weg voor de deur hebben, ach..... We troosten ons met de gedachten dat in ieder geval onze gasten een gladde weg naar beneden hebben gekregen. Het laatste stuk naar ons huis is helemaal niet zo slecht want dat hebben wij ooit eens zelf volgestort met grind. We vragen ons wel af als er een keer een flinke regenbui komt of dan niet alle modder uit de olijfgaard over de nieuwe weg stroomt. En dan is al het EU geld weggespoeld!