Museum in Rute

Het eerst volgende stadje bij ons vandaan is Rute, zo’n 20 minuten rijden. Het plaatsje zelf ziet er niet echt aantrekkelijk uit maar het heeft toch wel wat leuke bezienswaardigheden. Een daarvan is Museo del Jamon. Natuurlijk kom je binnen via de slagerij. Als wij te kennen geven dat we graag het museum er achter willen zien, wordt het licht voor ons aan gedaan. Alles wat te maken heeft met de bereiding van ham staat mooi uitgestald. 

Tegenover het hammuseum zit een anijsmuseum. Ook hier is duidelijk te zien dat de familie trots is op hun product. Alles wat met de familie te maken heeft staat uitgestald in de vele vitrines. Er naast zit ook de destilleerderij waar ze de anijslikeur maken. Kom proeven, wordt er naar ons geroepen. Nou, als er één drankje is wat ik niet lust dan is het een anijsdrankje. De gratis aangeboden ouzo bij de Griek krijg ik ook nooit door mijn keel. Maar goed. We gaan gewoon proeven. Je weet nooit. Voor ons staat een grote kast met een enorme hoeveelheid verschillende soorten anijsdrankjes. Welke wil je proeven? Ik zie aardbeien, chocola, kersen, koffie en nog veel meer. Ik wil ze wel allemaal proeven. Maar na een paar geproefd te hebben laat ik dat uit mijn hoofd want de alcohol stijgt naar mijn hoofd. Natuurlijk willen we een fles mee naar huis nemen maar de keus is moeilijk. De verschillende smaakjes zijn heerlijk. Je moet het goed gekoeld drinken. En die vieze anijssmaak is nergens te bekennen. Enthousiast vertellen we de man, die ons geduldig weer een nieuw glaasje inschenkt, dat hij deze drankjes in Nederland moet gaan verkopen. Hij kijkt ons een beetje sceptisch aan. Nee, zegt hij lachend, het is niet eens in heel Spanje te koop, alleen in Andalusië. We kunnen het gewoon niet geloven. Zulke drankjes zouden toch over de hele wereld verkopen? Nou, misschien moeten we het een andere keer met deze man over exporteren hebben, als hij over zijn bescheidenheid heen is. 

Douche

De badkamer van onze gastenkamer Olivo op de bovenste etage is later aangelegd. Er moest op de verdieping een afvoer komen voor het toilet en de douche. Direct een pijp naar beneden aanleggen is niet mogelijk want dan komt die midden in de onder gelegen comedor uit. Ze hebben daarom afvoerpijpen in een bocht van 90 graden in het enigszins verlaagde plafond van de comedor gemaakt. Plus nog dat de afvoerpijpen hier in Spanje een kleine diameter hebben zorgt ervoor dat het water van de douche niet meteen wegstroomt. Niets aan de hand als je je even afspoelt. Maar als je lang onder de douche staat dan ontstaat er een waterballet. Sommige gasten houden ervan om lekker lang onder de douche te staan en dan kunnen wij achteraf met de dweil door de kamer. Nu komt daar een einde aan want het doucheplateau wordt verlengd en er komt een hogere drempel voor. Gelukkig hebben we in de garage nog wat extra douchetegeltjes liggen. Een kwakje cement onderin, tegeltjes erop lijmen, tegeltjes voegen en klaar is de douche. Zo, nu hoeft er niet meer gedweild te worden.

Tetería

De eerste tetería die ik ooit ontdekte was in de stad Córdoba. Inmiddels ben ik er achter dat ze in elke grote stad te vinden zijn. Voor degene die zich afvragen wat in hemelsnaam een tetería is volgt een korte uitleg. De tetería is een theehuis, eigenlijk de tegenhanger van de cafetaria waar koffie gedronken wordt. In een tetería drinkt men allerlei soorten thee: rode, groene, zwarte, witte en dan nog de verschillende smaken zoals vanille met chocolade of aardbeien met munt. Daar past dan ook een zoet gebakje bij of een gevuld flensje. De inrichting is geheel in Marokkaanse stijl. De ene nog uitbundiger dan de andere. Sommige serveren ook nog wat Marokkaanse hapjes of soms zelfs hele maaltijden. Op de tafels staat altijd een waterpijp. Ook daarvoor zijn verschillende smaken pijptabak te krijgen. In Spanje mag in de horeca binnen niet gerookt worden dus ik begrijp niet waarom de waterpijpen dan wel mogen. Maar afijn, ze zien er in ieder geval heel leuk uit. Als je in Granada door de calle Calderería Neuva loopt dan zitten er wel 10 tetería’s op een rijtje. Een keertje zijn we bij Las Cuevas naar binnen geweest. Wat we daar in de kelder aantroffen was wel heel bijzonder. De meeste tetería’s hebben wel gekleurde kussentjes en een paar kleden. Maar hier was de hele ruimte gevuld met spulletjes die je in al die Marokkaanse winkeltjes kan kopen. De een zal het kitsch vinden en de ander prachtig. Ik behoor in ieder geval tot de laatste categorie. Je waant je even in een andere wereld.

De kathedraal van Granada

Wie denkt dat Granada alleen het Alhambra heeft die zit er helemaal naast. Granada heeft zoveel mooie gebouwen. Niet altijd verraadt de buitenkant wat er aan de binnenkant te zien is. Neem nou de kathedraal bijvoorbeeld. Aan de buitenkant niet zo ontzettend bijzonder maar wacht totdat je binnen bent. Dan weet je niet wat je ziet. Zo prachtig! En zo groot! Enorme hoge plafonds met grote orgels erin. Overal beelden en versieringen. Veel pracht en praal. Absoluut waard om een kijkje te nemen. 

Rondom de kathedraal is ook genoeg te zien en te doen. Er staan kraampjes met allerlei soorten thee en kruiden. Daar achter is de Alcaicería, voorheen was het een oude Moorse zijdemarkt maar nu zit het vol met souvenirshops en Marokkaanse winkeltjes. Dan is er een groot plein met terrasjes die, zeker op zondag, gezellig vol zitten. En aan de andere kant van de kathedraal zitten vaak muzikanten te spelen. Wij hebben daar een tijdje gezeten en geluisterd naar het gitaarspel van Jutta Kay y Fransé La Frato. Na afloop hebben we de cd Rumbitas y Flamenco van die twee gekocht zodat we thuis nog verder kunnen genieten.

Alhama de Granada

Hier zijn we al eens geweest maar dat is geen reden om niet nog een keer te gaan kijken. Het is zo’n leuk gemoedelijk dorpje met een unieke ligging daarboven de kloof. De vorige keer overigens hebben we wel een rondgang door het historisch gedeelte van het dorp gedaan maar geen wandeling door de kloof. En dat laatste dat willen we nu wel doen. We glijden gewoon over een paadje naar beneden de kloof in en wandelen over de camino de Los Angeles langs een paar ruïnes. Heel mooi allemaal. We kijken hoe een boer helemaal beneden bij het water zijn moestuin onderhoudt en vragen ons af hoe hij elke keer met alle spullen daar moet komen. We hebben allang gemerkt dat Spanjaarden niet zo gauw ergens mee zitten. Ze frommelen hun auto’s door de smalste straatjes en kruipen de steilste hellingen op ook al zijn ze in de 80. En dan de dames op hun hoge hakjes over de keitjes. Nee, daarbij vergeleken ben ik een echte muts met hoogte-, engte- en dieptevrees. Een Spanjaard lijkt deze angsten niet te kennen.

Er zijn diverse wandelingen in de kloof te maken maar aangezien ze nogal vermoeiend zijn bewaren we de andere routes voor de volgende keer. Na op een terras bijgetankt te hebben gaan we nog net voor sluitingstijd het toeristeninformatiepunt binnen. Daar wordt ons gevraagd of we soms geïnteresseerd zijn om de grotten te bekijken. Natuurlijk zijn we dat. En zo hobbelen we achter de gids aan naar de Mazmorras. Het verhaal is dat de grot eerst als opslagplaats voor graan werd gebruikt. Later werd de grot als gevangenis gebruikt. En nu worden er af en toe optredens gegeven. Als we de andere gebouwen ook willen bekijken aan de binnenkant dan moeten we op zaterdag terug komen want dan zijn er rondleidingen.

Ook weer iets om voor terug te komen.

Aangezien we nu aan de kant van het dorp staan waar de Escalerillas del Diablo zijn dalen we af naar beneden. Het stukje rondom het bruggetje is prachtig.  Na afloop gaan we weer terug naar het terras. Onze vochtvoorraad moet hoognodig bijgevuld worden. Op de terugweg besluiten we om een rondje om het stuwmeer Embalse de los Bermejales te maken. Een mooie tocht maar ons stuwmeer (van Iznájar) is toch vele malen mooier.