Marokkaanse lamp

Als je door Granada loopt dan kan je er niet om heen. Al die Marokkaanse winkeltjes vol met gekleurde prullaria. Behalve dat het er leuk uitziet lijken ze ook altijd naar mij te roepen: koop mij. Ik kan het dan ook niet laten om iets te kopen. Alle keren dat ik er ben lijken vooral de lampen mij het hardst te roepen. Aangezien wij nog wel een lamp op onze patio kunnen gebruiken gaan we weer op zoek. Maar o o o, wat is het toch moeilijk om een keus te maken. Alle winkeltjes, en dat zijn er heel veel, hangen vol met verschillende lampen, de een nog mooier dan de ander. Heel slim hangen ze nergens een prijskaartje aan dus je bent altijd verplicht om het te vragen. En volgens mij bekijken ze je, schatten de inhoud van je portemonnee en noemen dan een prijs. Aangezien ik altijd bang ben dat er in het volgende winkeltje een nog leukere hangt zijn we nooit tot een koop gekomen. Nu ben ik vast beraden om niet zonder lamp naar huis te gaan. Systematisch werk ik alle winkeltje op een rij af. Overal verrek ik mijn nek en bestudeer de gekleurde lampen aan het plafond. Hier en daar vraag ik de prijs en na winkel 16 besluit ik om terug te gaan naar winkel 2. Of was het nou in winkel 3 die ene rode. Afijn, een paar uur later lopen we terug naar de auto met een grote lamp in onze handen. Hè hè, het is gelukt!